Yildiz Çakar - Derî 2

Li ber derî asê mabû dil…
Divê careke din di navbera derî û dilê xwe de bimama .
Divê careke din li te vegeriyama .
Ji bo çavên te û ji bo jiyanên ku ji me hatine dizîn.

Cara pêşîn min tu di heft saliya xwe de /di xewneke rengîn
ya li pişt deriyekî text
ya ji bapirê min diyarî mabû de ditîbû.
Di qelîştokên derî de asê mabû çavên reş.
Wê çaxê tu xort/ ez zarok bûm.
Diyarbêkir mazûvanîyê dikir,
mixabin te xortbûna xwe binpey dikir min zaroktiya xwe.
Heta ku qelîştokên derî mezin bûn
û heft saliya min wek xewnek bi dawî bû,
vê carê deriyekî hesin ket navbera me.
Deriyekî bêmifte/ deriyekî bêhest
deriyekî ku tu car qeliştokên ku li heft saliya min vebûbû wê venebaya.

Ji te bê par mabûm,

bêrîkirinek bênav jî ji min re.
Piştî heft saliya xwe
niha bi jinitiya xwe li navbera derî û Diyarbekîr de dimînim…

Her carên ku çavên min li qeliştokên derîyên xerîb diket
tu dihatî bîra min.
Wek niha!
Nizanim kê li kê neheqî dikir.
Ew zaroktiya min bû an xortaniya te ya ku bi destê min neket.
Li ber çi kevim?
Li ber evinên derengmayî /an qeliştokên heftsaliya xwe kevim.
Bibêje tu kîjan î?
Ew deriyên min ên ku bi hezaran car hatibû êşandin
û di her êşekê de qelîştokên bêsînor ava kiribû,
niha çima li min venedigeriya.

Bibêje! Teq teqa dengê singa min bû ku li deriyê te diket/

An ji xewneke bi dizî bû di qeliştokeke qedexe de.

-Li ser singa te me, li aliyê çepê dikeve mala min!
Deriyo!
Ma ev ne dengê jane yê!?

Bi hezaran car hêrsen bizdonek li rastî min
û deriyên min ên biqeliştok ketin.
Her carê ku ji wan direviyam
dibûm ewreke reş û li xwe dibariyam.

-Li ber derî me, deriyo!
Siwanek ji wî ji xwe re dixwazim ta ku li xwe nebarim.

Tofanek mitosîbû, lê nedişibiya ya Nûh ….

Ewil

‘Min hezkir’

Pişt re

‘Tirsiyam’

Ji meselokan min dizanî dawiya her tofanê bi xêr bû.
çima ya min û ya te nexêr?

Domiya…

Li ber derî asê mabû dil,

Bêxwedîbû, bêçarebû
her du baskê wê şiksetîbû /
çerx nedigûherî,
ne ez dibûm heft salî û nejî tu xortekî bis tû yeksali!
Ne parsekên welatê bêwar
û ne jî kevnfiroşên bêpar destê xwe nedavêtin,
kilama lêlê û lolo dû dirêj dibû
di qeliştokên bê derî û bê mal.

Li ber derî asê mabû dil,
şev dibariya li şevên min,
stêrk, heyv tune dibûn di xetên lihêfên min de.
Lamassûs ji kerba dil û derî serî datanî,
loma; navê wê li her demê digûherî!

Li ber derî asê mabû dil…
Divê careke din di navbera derî û dilê xwe de bimama.
û divê careke din jiyan bûbûya bijangêg
û bihata girtin li çavên min.
Cara pêşîn min tû di xewnekê de ditibû,
ew çax tu dibû derî/ ez jî di nav qelîştokên te de
dibûm mîxên bêserî.

Li vî alî, li wî alî çima wek dicle û feradê
li dor dilê hilatî
Em diçûn û dihatin,
Hevî tenê di qeliştokeke dirokî de çav dişkand,
bo wê, dem xwe şûnve dikşand.
Ez hîn zarokim di dema xortaniya te/
ne xeme bo min sedsaliya te…

19.05.2008