Serkeft Botan - Kemîn

nema dizanim bê jimar in
ku ruyê min
di kemînên bêbext de sor dibû
û
bi celebê mirinê re dibişirîm
şopên lingê min qeysikên gindoran
birînên dîroke di qesrên bilind de digerînin
min kiras diguhertin di newala çorî
di dem û salan de weke maran
her hîmekî min bûye temenekî nîvqurmiçî
li şaristaniya dêra Axtemarê
an jî keleha heskifê dialastin
gerdenzirava dîjleyê
kenê xwe yê şoli
bi kilama
zirav
zirav
ziravê
ji evîndariya xortên dilovan re
bejn ü bala xwe dişeridend
hüçikê kirasê xwe yê bişaftî
di nav terafa dilê biraştî de vedişart
ji nêrînên berbanga gulên sor re...

neşemirandina bê şerm...!
her êvar çik dimam
bi hêvîya rojek bi siûd
bi delaliya heyva şevê re
gava rojê tehn dida ji fotêra xwe
xilmaş dibûn bîranînên min
di berîka vî bajarên xopan de
dibûn daristanek sor çilo
di nava guriyen tenûra dayka min de
ê jê
wê de
qurt
bi
qurt
vedixar ezmanê bêbav
ji dilopên mengena çirika min
deka vebêj dayê vebêj ?...
kê navka min kir firavîna rima
kîjan diyara revan
simbilê malzaronkê xêlîyan
roj çima stewr ma bi gulîkên sêvan ve
û zarok duayên şekirê navkaxezî duxwînin
li goristana ji devla jiyanê ve
ji bîrkirin şivhespên kihêlên xwe
şiverêkên deryayê bi koranî şopandin
û hîna bi titikên tahlokî dilîzin
bi xwedayên xwe re...
ê jê
vir de
de
bes e
lê
bes e
besta dilê min xirimî
darbest diqurmiçînin rûwên xwe
dilopên xwînê li kincê dirokêne
birînên min de sitêrik radimedin
û hîne neşemirandin bazirganan
bazara rehela min û te emrik
bi bûhayiya sedsaleke din re...

7.reşemî 2000