Selîm Temo - S`us (Xwe Ker`ke)

(ez û eynik kinye û ze, helbesta badbadokê, xwe ker `ke, kurteya rojekî)

Deriyê
Darîn
Qirçênî
Devê derî
Spêle
Mêvanek, cihê piyê xwe xweş dike
Aşpêjxane
Çay
Aveke nû dizê
Derengî
Bêhntengî
Bisekine; yabo qurban bisekine!

Zarok meselen em bêjin stranên
deryageriyê dibêjin
ji bo dengê min daqurtînin
min ewr elimandine şîna ezmên

Çi ma me negotî?
Rast e Temam! Perde. Berfanbar
Rêbendan
Reşemî; dibare ser pora min

lingê min sincirîn
ji mehan ne Pûşper be ne tişteke dî
li ser serê min zozaneka hênik

Waa ew jina ku ez elimandime ka gulek çawa diricife ji serma
Zanim nasekinî tu jî yê herî
Hingî dema erza zarokaniya min dişikandin li hewşeke bi mêw û dêlî
Keştiyeke ku rêwiyên wê kotîbûyî ez ê rabim bikevim ser rê
berev peravên navdewletî yên evînê!

Ji axaftinê bêtir hej zimên dikim
Hej jinan û xewê
Ji qam de ketime
Mîna peykerekî li piyê xwe digere

Qene bi qasê dezgeheke seyar jî berê xwe bi min ve nekir tu kesî
Ez bûm ew reşayiya li ber pencerê
û ew sîlueta wan şevên bêheyv
Ji zû de ye kelegirî me
eger bigirîm
di nav xwêdanê de wê hilçeniqin ji xew hevalên min li serê çiyê
eger bikenim
Hingî; Hizna rojane ya kolanan
Destê min bernede min bipêçe min himbêz bike

Di çÎrokan de ez mezin kirim
ji ber wê mezin nebûm tu carî
sihûda kurmikekî ye ev
zêdetir dibe hingî dema tê kuştin
min bipêçe, min himbêz bike

Tariyê vegirt her tişteka li ser rûyê erdê
dema kurtepist dikeve nav devê xelkê s tê ser hukm
sya syê
xwe ker ke û mîn bipêçe
mîna dargerînkekî min himbêz bike

Dûyê êşên beravan li te çûye
ji ber wê ev qasî bi girî ve yî zanim
tişta zanim:
bêbextiya beybûnê
û laneta wê ya ku diçe dikeve nav
cot çaviyekî

Di destê te de ``mutemmîm malumat``ek
belê sê payîz bihurîne di ser re
ji te we ye wisa erzan e qey her tişt?!

Xezaleke qutifok î hê jî
lê rûyê te jê nagire
belê rûyê te jê nagire
mîna wan rojên berê bêyî bêjî tu nayî em herin sînemayê?

Binêr
guhê xwe bide min
``tu nikarî ji heqê mirinê de bêyî na ew qasî ne bedew î``
belê
bi dengeke surkirî, û bêyî dil
bêjî here ji vir
here ji xewa xwe nemîne
ji wê xewa xwe ya keça memûran

Destê xwe nediyê bihêle bila kew bigirin birîn
mîna wî deriyê li pey te hatî girtin
bes bi mirinê dikarim bikim
berdêlî
te
bi nanekî
bi gulekî
bi serhişkî
ji lew çavê xwe ji te vedişêrim
li wechê min
tiliya tembiya tarîxê

Dîsa jî nikarim bi dilê xwe dibêjim tu neçî çênabe gelo
ji xwe ji mehan gulan e hêj
û ji hemû evînan mame

Tu emr nikare xwe bigihîne rojê
û sibehek ji xwe eger xama be li hêviyê ye bilewite
destê xwe dibe dide ser dilê şevekî şêt
û her rêwingiyek tiştek li pey xwe hêliştin e ma ne
-Nexwekadirêêêj bike destê xwe ez ê bêm
heta ku bigihêjim te

Tu neçî çênabe gelo
waa ew beybûna şîn ya li ser singa min bişikuvî
neçilmisînî çênabe gelo pelçimên xwe
tu jî herî ez ê birizim bimirim li vir
her hêviyek wê bibe xwekuştinek ji bo min
``her xwekuştinek wê bibe rengeke nû!``
dilo rebenoo, rebeno diloo
dilo rebenoo ?
Çimkî her wextî sebebek heye ji bo jiyanê

Di dilê xwe de dibêjim tu neçî çênabe qey
şilûziwa min tenê tu heyî
bi her rengekî sar e serma ye
ji mehan gulan e hêj
niha neçî çênabe qey
Çimkî ji avê girantir e xwêdan
û mêtingeha min î tu!

Her yek ji me çû mala xwe;
tu yê bêjî qey min pirtûkek xilas kir ji emrê xwe!

Na,
erdhêj filan
tenê çend lerz û tevzînek
ji nişka ve mirûzê xwe kir ezmên
ez tenê li hêviya wê bûm belê şilî

Min baz da,
ez ketim pey xwe
çi qas hezkirin hebin min xwe bêrrî kir ji hemûyan!
di nav xwêdanê de ma ew bilêta
di destê min de ji bo otobûseka nîvê şevê

Belê ez li mala xwe ew li mala xwe;
ji xwe tu carî em nebibûn yê hev!

Na ne rast e
me jî wisa dizanî
tişteke seyr û ecêb
di nav xwêdanê de dima destê min êdî
piştî wê romanê

Na
nîne tiştek wiha
ew qas jibermayiyên..
te hew nêrî daye der
ji derekî û bi xwe re derketiye

Belê ez li mala xwe ew li mala xwe;
ji xwe em tune bûn eger em negihabûna hev!

Min berê xwe dayê,
bêhna efinkî û kincên şûştî
hesteke felaket ya hêwî li hewayê
ji zû de ye
belê ji zû de ye destên min reşemeh!

Qederekî li ber xwe ketim
min kir ax û wax
min ji xwe re go qey ez yê vê bûm
bi derengî jî be min fêhm kir dema xilas dibe
destpê dike ew serhawa mirinê

Em ji hev bihurîn;

Xelet e kî derkeve û bêje na
ne we ye
ji ber wê ye ji xwe
ew teşqeleya gotinê hir re diçe û wêre tê
û li hêmayekî rast dibe;

Kêliya dî bêhna axê û gulhingivînê hat
çi zû baranê danî
ez ê derketibûma çûbûma parkê
paşde nedabûna zarokaniya min hey
demeke dirêj e destê min reşemî

Nas-
nameya min
e
dema eşqiya bi ser gundekî de digirin
hema wisa ji ber xwe de hat bîra min
mîna golekî zenzilîm di cihê xwe de

Çû mala xwe her yek ji me;
ji xwe ya rastî ez li mala xwe ew li mala xwe bû!

ji Tirkî bo Kurmancî: Pezkûviyê Cûdî