Osman Sebrî - Li Pêşberê Yarê

Delala min!
Di rûpelên jîna xwe de, ev bû cara duduwan ku bi ber pêlên
hezkirinê dikevim. Bê şivîşk nifşa paşîn, perê tava teyroka te li min da.
Di vê de ez nizanim gelo heqê te û min li ser min e; an heqê min û
gazindan li ser te! Divê ku vê yeka han tu ji hev derxî…
Ya ku ez dizanim, heke ne j ite bûya; bilindî û ziraviya hezkirinê,
min nedizanî, bila ji Melê Cizîrî her bikirana zarîn…
Heke êş bi xwe ne di canê mirov de be, bi zarîna kesan mirov
agahî qasa êşê nabe. Di vê yekê de mineta te li ser min.
Dîsa heke ne ji te bûya, ev derdê malkambax û nuh j imin re ji kû
dihatî? Di vê de jî gazinda min li te.
Erê, ev bû cara duduwan ku pêlên hezkirinê, min davênber xwe û
dibin; lê bi kû de dibin, vê derê ez jî nizanim!...
Hîn ez ji ber pêlên hezkirinekê ( hezkirina welêt) nefilitîbûm ku bi
ber pêlên a din jî ketim. Nizanim ku ev rasthatin ji bextçakiya min e,
an ji bextreliyê? Divê ez vê yekê ji feylesofekî evînî bipirsim.
Bi tenê di dema pirskirinê de min gotinek heye, nizanim ku çiqas
der wê heq bixe destê min! Ew jî kum in hez kiriye; lê ez tê
dernaxînim ka hemberî vê hezkirina xwe hatime hezkirin, an na?
Dalyana min! Ez naxwazim wek evînkerên mayî pesna rûçik û
sinçiyên te bidim. Heke min welê kir, dûr û nêzik, pir û hindik ez
jî dikevim ser şopa wan. Di dinê de ya ku b imin xweş tê, ew e ku:
Riya min ji ya hemî kesan cuda be. Bi tenê, ji bona te min pesnek
heye ku ew jî: Her tu daylana min î.
Zeriya min! Heke di vî zemanî de baweriya min bi rabûna miriyan
tune be jî, ji îro pê ve min bawerî bi wê yekê heye.
Dergehê dilê min ê ku wekî tehtan bi tu tilisman venedibûn,
nêrîneke te ew dergeh bi gengazî vekir. Canê min ê ku her digel
jînê şer bû û ji hev bêzar bûbûn; heyîna te, ew ji hev re kirin yar.
Heke Mesîh miriyên xwahişgerên jînê divejandin, te xweşekî
xwahişgerê mirinê li jînê vegerand. Erê, çiqas ku tu ne Mesîh bî jî,
hemîn tu mesîhî yî.
Ez di çavên te de kaniya jînê dibînim. Heke tu bi xwe ne jîn bî ,teqez tu fehreşteya jînê yî.

(Hawar; Hejmar; 49)