Ebdilhelîm Mela Mihemed - Fatma Dîl

‘diyarî hemû keçên me yên kurd ko jiyanek zehmet dijîn’

Ji xwendinê anîn der
Gotin çav şîn û porzer

Bikêr nayê xwendin
Bera ew jî bibe jin

Bike karê mêrê xwe
Ew rûnê li mala xwe

Law çiqas pîs be, başe
Qîz çiqas rast be, şaşe

Mêr çi jê re bêje, erê
Jin dibe wek kerê

Kesê bi kuncîlên nû
çi pêşketîne li rû

Gotinên xweş dibêjin
Dilê Mirov dibirêjin

Lê karên wan tev qirêj
Xwedî rojî ü nimêj

vedixwin , serxweş dibin
Li pey pera dikevin

Zava divê maldar be
Xwedî zêr û sera be

Ketin pêxêla hevdû
Yek ji wan hat û çû

Yekî got bidin vî
yê din got, na, bidin wî

Heta dane du-siyaka
Bûn çîroka sikaka

Zava hemû maldar bûn
Xwedî zêr û sera bûn

Paşî dane xortekî
Karê diyê navmalî

Dest ta bi enîşkê zêr
Ew kar li cem wan bi xêr

Wesa tev bûne kêfxweş
deh bûne wek yek û şeş