Dilbend Xelîl - Kojandin

Min bêrya te kirye lê gelekî
Were vir tu bi xwedêkî
Min nehêl li vir sozê bi cîkî
Tu ne bajarî û tu ne kîkî

Bejna te bejna mirovê darê
Tu sipiye ji berfa hekarê
Ebrû ew weke marê teyarê
Tîr jê tên û min tînin xwarê

Çav şîne weke xelkê rişwanê
Ava têde mîna gola wanê
Şîneya wê şeneya ezmanê
Şîneya ezmanê kurdistanê

Ew dêm di rengê gula hinarê
Êmîş û hinarê en dîwarê
Rû geş û dewlemend wek buharê
Xwezî tu tenê`j mir biba yarê

Kevokê kevoka xirbê hecî
Tu jî ji bajar û şarê bêcî
Tu gelekî pak û gelkî qencî
Şan û xalê li ser dêm wek kuncî

Ew sîng ji berfa çiyayê cûdî
Tu bi êl û koka xwe amûdî
Serbilind wek çiyayê nemrûdî
Gava gi çav lê ket min mirin dî

Pir şêrîn wek helawa entabê
Gelkî xweş wek xwarna kibabê
Kezî furat û dicle û zabê
Ma qey evîna me wisa çawa bê

Ka çawa bêjim du gotinê xweş
Gotin tîbûn sist mabûn û serxweş
Ji ber şewq û ronya te man nexweş
Derman tuye ey ronya şeva reş

Ji vînê`m ne kêmî mem û zînê
Ji dûryê wek ferhad û şêrînê
Ji dûrna te dilê min ket şînê
Bû hêlîna kul , êş û birînê

Tu yara ji welatê kurdistan
Evîna mû te bû wek gulîstan
Bû zanîngehek û bû dibistan
Lê tê xwendin evîna wan dilan

Min danî bo xelkê pêşerojê
Ji bo nas kin evîn mîna dojê
Ji bo nas kin vîn kwîre di sojê
Netenê soje hestya di kojê