Cegerxwîn - Serxwebûna Mûriyan

Hero şêrê Sileyman
diçû şehrê Mûristan.

Ewî şêrê neynûkkuj,
bajar li wan dikir doj.
Bi vî karî dexl û dan
ji wan distand bi talan.
Kavil hiştin şehr û sûk,
kuştin zar û zêrç û bûk.

Li wan çawa bû hawar,
li ser hev bûn kero bar.
Ne axa man, ne jî beg,
teva şêwra xwe kir yek.
Tev de rabûn yekî jîr,
ji bo xwe re kirin mîr.
Dane hevdu soz û bext,
jê re anîn tac û text.
Hemî çûn ber derê wî,
sonda wan bû serê wî.
Tevan çepkên xwe kutan:
Bijî bijî Mûristan!

Mîrê wekî îskender
Ji eywanê hate der.
Ewî mîrê dilovan,
bi serbestî gote wan:
ã Ez dixwazim zîv û zêr,
da ez herim giliyê şêr.
Zîv û zêr û dil û can,
danê, çû cem Sileyman.
Bi wan lingên xwe yên hûr,
berê xwe da riya dûr.
Belê, mîrê qubd û jîr,
dane cem xwe çend wezîr.
Geh firrîn û geh meşîn,
ta gîhane Filistîn.

Xelkên bajêr hûr û gir,
karê xwe wan sivik kir.
Xwas û peya hemî çûn,
pêrgî mîrê mezin bûn.
Xweş xweş hatin gote wan.
Li eywanê bû mêvan.
Her du mîran şev û ro,
bi hev re kirin guft û go.
Go: Ey şahê ser bi zêr,
ez hatime giliyê şêr.
Divêt wî daleqênî,
tola me jê bistênî.

Sileymanê keyscihû,
pirsek nexweş day rû.
Go: Ez mûkî dûvê şêr,
nadim bi sed hezar mêr.
Mîr rabû ser lingê xwe,
Lê vegerand dengê xwe.
Go: J`niha û çarê dî,
binêr çi tê serê wî.
Sileyman jî nebû tirs,
Nekir serê xwe ev pirs.

Mîr nivîsî yek ferman,
şand welatê Mûristan:
ã Li ku hûn şêr bibînin,
çavên wî zû derênin!
şêrê mezin pirr qelew,
ji êvar de kete xew.
Mûrî rabûn weke mêr,
ketin poz û guhên şêr.
şêrê sar ê qerbelek,
nava rojê bû kelek.
Hudhud gote Sileyman:
Ka ew şêrê dergevan?
Kurê Dawud pê kenî.
Hudhud got`ê: Ez benî,
ew şêrê pirr hinermend,
îro sê ro bûye zend.
Mûrî tev de bûne yek,
kuştin şêrê çavbelek.
Arîkarî, yekîtî,
mûrî kirin rûsipî.
Ta ku kurd û Kurdistan,
nebin weke Mûristan,
ne bajar û ne jî gund,
tev de nabin serbilind.
Ku tunebin mêr û zêr,
em ê çawa herin şêr.
Wawik û şêr û keftar,
dê me bikin tar û mar.
Bê yekîtî em dijîn,
loma em bûn cegerxwîn.